കളിപ്പാവ

തൂവെളിച്ചം  തെല്ലു  വീഴാത്ത   രാവിതിൽ

മായാത്ത   ഓർമ്മകൾ   അലയടിച്ചു .

ഇമചിമ്മാതെ  ഓർക്കുന്നു ഞാൻ 

നഷ്ടബാല്യമേ  നിന്നെത്തന്നെ ...

നിറംമങ്ങിയ  ചിത്രംപോൽ 

എന്നും  നീയെന്നെ  വേട്ടയാടുന്നു .

അനാഥത്വത്തിൻ   പടിവാതിലിൽ 

എൻറെ   ഓർമ്മകൾ  തുടങ്ങിയപ്പോൾ ,

സ്വപ്‌നങ്ങൾ  മാത്രമായ്   എനിക്ക് കൂട്ട് .

കീറിയ  വസ്ത്രവും ,ദാരിദ്ര്യസമ്പത്തും ,

വെള്ളയിൽ  പൊതിഞ്ഞ മാതാപിതാക്കളും ..

സ്വന്തമായ് ഒരു  ഓട്ടപ്പെട്ടിയും ,

അതിനുള്ളിൽ പൊട്ടിയ  കളിക്കോപ്പുകളും ..

നിശ്ചലമാം വീഥിയിൽ  ഏകയായ്  ഞാൻ 

എന്തിനോ   കാത്തു   ഇരിക്കയായ് .

മഴയും   വെയിലും  തഴുകിത്തലോടി 

ഇലകളും   പൂക്കളും  കൂട്ടുതന്നു .

ആരേയോ  കാത്തുഞാൻ  ഏറെനേരം 

ആ  പാതയിൽ  നിന്നു  തേങ്ങി .

വണ്ടികൾ  പലതും  ചീറിപ്പാഞ്ഞു 

ആരുമേ  എനിക്കായ്  നിന്നതില്ല .

സഹതാപനോട്ടങ്ങൾ  പലരും  തന്നു .

പുനർജീവനായ്  ആരും  കൈ  തന്നില്ല .

മനുഷ്യർ വെറും നീചരെന്ന് 

അന്നെന്റെ   ബാല്യം   മനസ്സിലാക്കി.

പിന്നീട്  വന്നൊരു  വലിയവണ്ടിയിൽ  നി -

ന്നെനിക്കായ്‌  ഹസ്തം  നീണ്ടുവന്നു .

നല്ലവരും  ദൈവതുല്യരും  ഉണ്ടെന്ന് 

വ്യഥാ  മാനസം   ധരിച്ചുവെച്ചു .

കൈയിലെ  പാവകൾ  നഷ്ടമായ് ,

ഞാനൊരു  പാവയായ്‌   പിന്നെ മാറി.

ഏതൊക്കെയോ   കൈകളിൽ   ആടുവാനായ് 

വിധിച്ച  വെറും  ഒരു  കളിപ്പാവ .....

ഇന്നും  ഞാനിതാ  ആടുകയാണ് ..

ജീവിതനാട്യത്തിൻ   പുതിയ  ഭാവങ്ങൾ.